Kara Köpek

Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde Kara diye bir köpek varmış. Kara Köpek ismi gibi kapkara, zeytin gözlü bir köpekmiş.Kara, sokakta yaşayan bir sokak köpeğiymiş. Geniş ve kalabalık bir caddenin oradaki parkta yaşıyormuş, sürekli insanları gözlemliyor onlara kendini her zaman sevdirmiyormuş. Biri gazete ya da kitap mı okuyor onun yanına gidermiş ve usulca otururmuş, oyun oynayan çocukların yanında koşturur onlara eşlik edermiş.

Kara parktaki, caddedeki herkesin arkadaşı olmuş. Kara kurabiyeleri çok seviyormuş. Bazen insanlar ona veriyormuş ama bu her zaman olmuyormuş. İnsanlar ona mama ve su veriyorlarmış ama Kara tam bir kurabiye severmiş. Zaman geçtikçe Kara insanların nereden kurabiye aldığını öğrenmeye çalışmış. Bir bakmış ki parkın karşısında bir büfe varmış. İnsanlar kurabiyeleri buradan alıyormuş. Kara büfede sıra bekleyenlere ya da büfe sahibine derdini bir türlü anlatamamış ne yapsam ne yapsam diye düşünürken büfeye gelen herkesin elinde bir kağıt oluyormuş. Bazen tek parça bazen birden fazla ama hep bir kağıt oluyormuş. Kara’da kağıt aramaya başlamış, eğer kağıt bulursa kurabiye alabilecekmiş.

Kara o gün ne kadar arasa da kağıt bulamamış. Ertesi gün parkta uyanmış ve güneşli bir hava ile karşılaşmış. Gün çok güzel geçecek diye düşünmüş Kara. Parkta gezerken bir bakmış her yerde yeşil yaprak aynı dün insanların verdiği gibi ince, hatta bazı kağıtların rengi de yenilmiş. Kara hemen yaprak parçasını ağzına almış ve büyük bir sevinçle büfeye doğru gitmiş. Kara çok mutluymuş, artık o da istediği zaman kurabiye alabilirmiş. Kara ağzında yaprakla büfeye varmış ve havlayarak derdini anlatmaya başlamış ama kimse onu anlamıyormuş.

Yaprağı gösteriyor, kurabiyeye uzanmaya çalışıyormuş ama kimse anlamıyormuş. Kara tam umudunu kaybetmiş parka doğru dönecekken, parka ne zaman gelse ona kurabiye veren bir teyze Kara’yı görmüş. Kara’ya kocaman sarılmış, sevmiş sonra da ona çantasından kurabiye vermiş. Kara kurabiyeyi görünce yaşlı teyzeye yaprağı uzatmış ve ayaklarına sürtünmüş. Yaşlı teyze bu hareketini görünce onun nasıl kurabiye sevdiğini tekrar hatırlamış ve büfeye, “Merhabalar beyefendi, bu köpeği biliyorsunuz,

Kara. Karşıdaki parkta yaşıyor. O kurabiyeyi çok seviyor, bunun için yaprak getirmiş onunla alındığını düşünmüş. O ne zaman buraya gelse ona kurabiye verir misiniz? Ben şimdi biraz para bırakıyorum ama her geldiğimde ekleme yapacağım. Yeter ki Kara kurabiyesiz kalmasın.”demiş ve büfe sahibi de bu istek karşısında yaşlı teyzeden para kabul etmemiş ve, “Kara’yı biliyorum tabi ki de ama kurabiye sevgisini şimdi öğrendim. Artık kurabiyeleri benden, haber verdiğiniz için teşekkür ederim size.” demiş ve hemen Kara’ya kurabiye vermiş.

O günden sonra büfe sahibi büfesinin yanında Kara için bir yer ayarlamış ve fotoğrafını koymuş. Her kim gelirse Kara için bir paket kurabiye alıp büfe sahibine veriyormuş. Kara gözlem yeteneği ve sevgi sayesinde bundan sonra hiiiiiiç kurabiyesiz kalmamış.

 Bu masalı dinlemek için buraya tıklayın.

Sevgili Aileler; Bir Masal sitemizin size ve çocuklara faydalı olduğunu umarak masallar seçiyor, beğendiğinizi ve bizi takip ettiğinizi umuyoruz. Bizlere de faydalı olması açısından lütfen yorum bırakmayı unutmayın 🙂

Bir Masal sitemizin uygulamasını artık Akıllı telefonlarınıza yükleyebilirsiniz, Buraya tıklayarak Google Play’den Bir Masal uygulamamızı indirin.

Masalı yazan : Deniz Altıok. Bu masalın izinsiz kullanılması, kopyalanması ve yayınlanması yasaktır.