Göl Kenarı

Bir varmış bir yokmuş. Ormanın içinde çok güzel ve büyük bir gölü olan bir kasaba varmış. Kasabada yaşayanlar bu göle arada bir gelir, manzarayı izler ve balık tutarlarmış. Çok güzel balıklar yaşarmış bu köyde. Çocuklarda bu gölün etrafında oynarlarmış. Göl kenarı onlar için harika bir oyun ve eğlence alanıymış. Her sene bu şekilde güzel giderken kışın yaklaşması ile göle uğrayan azalırmış. Çünkü kış ayları geldiğinde gölün etrafı daha ıssız olurmuş. Ormandaki vahşi ve tehlikeli hayvanlarda göl kenarına inermiş. Bu yüzden de çocuklar gitmek istemezmiş.

Köyde yaşayan bir çocuk da aslında hep merak edermiş. Göle inmeyi zaten çok seviyormuş. Hayvanları da çok seviyormuş. Bu yüzden ormandan gelen hayvanların göle indiğini duyunca daha da meraklanırmış. Bu yüzden ara sıra yine göl kenarına gider, gölü izler ve otururmuş. Bir gün yine bu şekilde göl kenarına gitmiş. Sonra arkasındaki çalılıklardan ses geldiğini duymuş. Önce biraz ürpermiş. Sonra cesaretini toplayıp arkasına bakmış. Biraz ilerde kocaman bir karartı görmüş.

Önce ne olduğunu anlayamadığı için korkmuş. Sonra ise cesaretini toplayıp yaklaşmış. Daha da yaklaşınca bunun bir yavru ayı olduğunu fark etmiş. Yavru ayının ayağı kanıyormuş. Zavallı ayıcık o kadar çok acı çekiyormuş ki kıvranıyormuş. Daha sonra hemen çantasından bir parça bez çıkartıp ıslatmış. Ayının kanayan ayağını silmiş. Yavru ayı biraz olsun rahatlamış. Daha sonra balık tutmak için getirdiği kaba temiz su koymuş ve biraz içirmiş. Zaman geçince çocuk havanın karardığını fark etmiş ve hemen eşyalarını toplamaya başlamış. Eve vardığında annesine şimdilik bir şey dememe kararı almış.

Bu arada bir çok ödevi varmış ama aklı hep küçük ayıda kalmış. Okula gidip derslerini dinlemiş ve ödevlerini yapmış. Direk eve gelip hemen yiyecek bir şeyler almış ve beze sarmış. Ormanın yolunu tutmuş. Küçük ayıyı bir daha görmeyi çok istiyormuş. Ormana vardığında küçük ayıyı görmüş. Ama yanında başka bir büyük ayı varmış. Anne ayı olduğunu hemen anlamış. Küçük çocuğu gören anne ayı ona doğru yaklaşmış. Bizim ufaklık ise korkmuş.

Daha sonra küçük ayı çocuğu tanımış ve ona doğru yürümüş. Yaklaştığında ise sevgi anlamında yüzünü yalamış. Anne ayı ise getirdiği yemeklerden ve bezden yavrusuna yardım eden çocuk olduğunu anlamış. Sonra hemen o da yaklaşmış. Biraz birlikte vakit geçirmişler ama ayıların gitmesi gerekmiş. Küçük çocuk üzülse de onları bir daha görme umudu ile ormandan ayrılmış. Yaptığı iyiliğin ve yardımın işe yaradığını görmek onu çok mutlu etmiş.

 Bu masalı dinlemek için buraya tıklayın.

Sevgili Aileler; Bir Masal sitemizin size ve çocuklara faydalı olduğunu umarak masallar seçiyor, beğendiğinizi ve bizi takip ettiğinizi umuyoruz. Bizlere de faydalı olması açısından lütfen yorum bırakmayı unutmayın 🙂

Bir Masal sitemizin uygulamasını artık Akıllı telefonlarınıza yükleyebilirsiniz, Buraya tıklayarak Google Play’den Bir Masal uygulamamızı indirin.

Masalı yazan : Deniz Altıok. Bu masalın izinsiz kullanılması, kopyalanması ve yayınlanması yasaktır.