Yağız ve Gürbüz

Zamanın birinde ormanlarla çevrili bir kasaba da mutlu bir aile varmış. Ahşap bir evde oturan bu ailenin yüzünden neşe hiç eksilmezmiş. Kendi tarlalarından aldıklarıyla beslenir, kendi diktikleri kıyafetlerle giyinirlenmiş. Ailenin iki çocuğu varmış, Yağız ve Gürbüz. En küçüğü Gürbüz ve abisi Yağız her gün bu ormanlarla çevrili yerde oyunlar oynar, anne ve babalarına yardım eder akşam olunca da türlü türlü hayaller kurarlarmış. Yine ılık bir yaz akşamında evlerinin terasında hayaller kuran Yağız ve Gürbüz gökyüzünde beyaz bir çizgi görmüşler ama bu çizgi yıldızların kaydığı kadar hızlı ve yine onun kadar ince değilmiş. Daha da dikkatli baktıklarında o beyaz çizginin önünde yanıp sönen bir ışık olduğunu görmüşler.

İlk defa gördükleri bu şey karşısında meraklanan abi kardeş soluğu hemen babalarının yanında almışlar ve onu çeke çeke terasa götürmüşler. Babaları onlara onun bir uçak olduğunu ve ormanlarla çevrili  bu yerden ayda yılda bir geçtiğini söylemiş. Çocukların merakı gittikçe artmış Yağız “Uçak nasıl bir kuş gibi uçabiliyor baba?” diye sormuş. Babası aynı bir kuş gibi kanatları olduğunu söylemiş. Gürbüz “Belki de bir kuştur” diyerek gülmüş ve kollarını kaldırıp kuş taklidi yapmaya başlamış. Babaları onun bir kuş olmadığını uçağı insanların yaptığını söylemiş ve devam etmiş,

“Aynı bizim evimizi yaptığımız gibi, üstümüze diktiğimiz kıyafetler gibi ve tarlamızdan aldığımız meyveler gibi insanlar yaptı o uçağı. Kasabamıza gelen dondurmacı nasıl motosikletini sürüyorsa onu da süren birisi var. Ama nasıl her şey doğaya ihtiyaç duyuyorsa uçağın da doğaya ihtiyacı var.” demiş. Babalarının dediklerini can kulağıyla dinleyen Yağız ve Gürbüz babalarının konuşması biter bitmez evde birbirini kovalayan iki uçak olmuşlar ve oyun oynamışlar. O akşam terasa çıktıklarında birbirlerine göğe bakmayı öğütlemişler, belki bir kere daha uçak görebilirler diye.